donderdag 7 februari 2013

Wat tijdens de lange winteravonden?

In de winter duren de donkere avonden lang. Zeker langer dan in de zomer. Een rondje gaan fietsen is er dus niet bij. Maar het is wel de periode waarin je al plannen kan smeden voor de zomer. En een periode waarin je de hele verzameling fietsen al in orde kan zetten voor het moment dat de zon doorbreekt. Want dan wil je weg natuurlijk, en niet in een vochtige kelder of garage de handen vuil maken.

Eén van de fietsen waarmee ik voor 2013 grote plannen heb, is mijn ruige randonneur, waarmee ik verleden jaar al de puist van de Provence besteeg. Hij voldeed al voor een groot deel aan mijn verwachtingen, maar de ambitie is dat het altijd beter kan.


Zo kwam er een 'vintage' (argh, ik haat dat woord, maar tegelijk geeft het wel best aan dat een bepaald stuk echt uit de oude doos komt) stuurtas van TA Spécialités op, vastgehouden door een décaleur van Vélo Orange. Ik moest wel een beetje improviseren om hem te bevestigen, maar dat maakt het soms plezant.


Toen ik in 2012 de Ventoux naar beneden suisde, voelde ik bijna paniek, omdat die dunne remmen die er origineel op stonden mij niet helemaal tot stilstand konden brengen. Die wou ik dus zeker vervangen door iets forsere exemplaren. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan, want de 'reach' van de remmen, de afstand tussen het bevestigingspunt op het kader en het remblokje is ongeveer 100 mm, en dat is dus echt laaaang. Het hele internet afgeschuimd, maar zo lange remmen waren schijnbaar niet in omloop.

Gelukkig worden er wel eens oldtimerbeurzen gehouden, en staan daar exposanten die wel eens speciale onderdelen meenemen. Bij het tweede kraampje was het al bingo! Van een vriendelijke Nederlander kon ik daar een setje Altenburger remmen op de kop tikken. Nog nooit van gehoord, maar ze hadden wel de juiste lengte. Het monteren ervan zorgde weer voor een hele verbouwing, want de voordrager moest op een andere manier worden bevestigd, weer een extra gat in het spatbord, nieuwe remkabels en gaines,.... en vooral vele uren prullen, en soms wel eens vloeken. Uiteindelijk kreeg ik ze toch gemonteerd, en ze remmen stukken beter! Oef.
 

 
 
Ook de aandrijving kreeg de nodige upgrades. Ik kocht via Ebay een crankstel van TA Spécialités van een vriendelijke Fransman. Dit crankstel vind je terug op de echte franse topfietsen zoals Alex Singer, Routens, enz. Ik vond het al jarenlang prachtig, en waarom zou ik mij dan moeten laten tegenhouden? Een beetje kuisen, en dit is het resultaat:
 
 

 
En de tandjes zijn geschikt voor alle terrein!
 
De achterderailleur die er totnogtoe op stond, kwam van een oude Oxford, en voldeed eigenlijk wel. Maar een nieuwe Sunrace derailleur, gekocht voor amper 9 euro, zorgde voor een mooie retrofit.
 
 
Tenslotte monteerde ik het randonneurstuur dat ik op mijn eerder gebouwde randonneur had staan. Weliswaar in staal ipv alu, maar mooier van vorm, en ook correcter naar de leeftijd van de fiets.
 



 

Den deze staat nu in volle glorie te trappe(le)n tot hij bestegen wordt!
 
 

woensdag 6 februari 2013

Uno Colnago falso

Een collega van het werk - laat mij hem voor het gemak Roald noemen - had zich waarschijnlijk op een onbewaakt moment laten overhalen om als begeleider mee te gaan naar de Galibier in het kader van zo 'n massa-evenement, waarbij op één dag duizenden wielertoeristen het nodig achten om voornoemde berg fietsgewijs te bedwingen. Ik meen dat het 'Climbing for life' heet. Dat is een goed doel, heb ik mij laten vertellen. En als mens moeten we naar het goede streven, vind ik. Jammer genoeg vinden vele anderen van niet. Dit geheel terzijde.

Zo vernam ik van hogervermelde collega dat er ook een aantal valserikken tussen waren die met een camionette naar boven reden, hun fiets uit de laadbak haalden, en dan trots en zonder een druppel zweet gingen poseren aan dat bruine bord op 2.645 meter hoog. Dat is niet echt naar het goede, dan wel naar een goede foto streven... Maar goed, ook dat heeft eigenlijk niks met de kern van de zaak te maken.

Onze Roald kreeg niettemin de smaak van de heroïek te pakken, en nam zich voor ook eens een gooi te doen naar de eeuwige roem die er aan de Galibier vastkleeft! En dat gesteund door de 3.500 overige levensklimmers aan het einde van de zomervakantie.

Daarvoor moet hij eerst een drietal ingrijpende maatregelen doorvoeren: zijn jarenlange opbouw van teer- en nicotine in de longen moet worden afgebouwd, er zouden een paar kilootjes af moeten, en er zullen vele kilometers moeten worden afgemaald alvorens hij kampfbereit zal zijn.
Een goede aanzet is al gegeven, want hij heeft vanaf ongeveer.... nu!... zijn vaste kompaan na elke maaltijd, na het werk, tijdens het werk, na de s*x (tijdens?), bij het opstaan, voor het slapengaan enz... al terzijde gelegd. Spoedig genoeg zal hij opmerken dat hij meer lucht zal kunnen vangen met longen die niet volgepropt zitten met CO. Die vervelende kuch vanaf 's morgens zal ook wegvallen. Dus initieel heeft stoppen met roken wel zijn positieve kanten.

Probleem: ex-rokers hebben de neiging om al eens in de breedte uit te zetten...
Uitdaging nummer twee wordt dus extra lastig. De vaste hamburgertrek op donderdag zal ook een andere chauffeur moeten zoeken. Het zal een beetje minder, en een beetje magerder moeten. Niet makkelijk, daarover kan ik zelf meespreken.


De derde "challenge" (tegenwoordig voor alles een Engelse term hé) is gaan fietsen. Dat klinkt makkelijk... Maar België beschikt niet over een zuidfrans klimaat. Het durft hier wel eens regenen, en wekenlang somber en donker zijn. En niet alle streken lenen zich evengoed tot een aangename toer. Gelukkig ligt Zwijndrecht tegen/in het Waasland, een regio met nogal wat geboerte. En geboerte betekent akkers en boerenwegen. Op boerenwegen zit meestal niet veel verkeer. Dus daar kan Roald wel zijn kilometerkes afhaspelen. Voor het betere klimwerk zal hij zich toch wat verder moeten verplaatsen, want het Woasland is zo plat als een pannenkoek!
Ik heb wijze mensen wel eens horen beweren dat je best een 1.500 bergkilometers in de benen hebt om een beklimming als die van de Galibier tot een goed einde te brengen. Roald mag dus niet al te veel weekends overslaan wegens tuinfeest, bbq of communieplechtigheid...


Dergelijke uitdaging doe je best met een racefiets. Maar die heeft Roald niet... maar wel een schoonvader!
Roald heeft het geluk een actieve schoonpapa te hebben, die in zijn kelder nog een stalen ros op rust had staan.

En het is pas op dit punt dat ik op de proppen kom: ik mag die oude racefiets voor Roald in orde zetten.
We merkten al meteen dat deze fiets totaal ongeschikt zou zijn om de Galibier te overwinnen: een 42-52 crankstel vooraan, en een 18-13 cassette achteraan. Maar om kilometers te malen op de Waaslandse pannenkoek kan hij wel zijn mannetje staan.

En op het eerste zicht is de oude racer nog niet van de minste: een Colnago in een kleurtje dat eerder aan een Bianchi doet denken.
Op het tweede zicht, en na opzoekingen op het wereldwijde web blijkt dat het om een replica gaat: de decals zijn op het frame gekleefd in plaats van gespoten. Ook het typische klavertje dat je op verscheidene plaatsen op het frame vindt, is hier onvindbaar. De speciale groene kleur is ook niet typisch voor Colnago.

Maar!
Het is niet zomaar een rommelfiets. Het frame heeft mooi uitgewerkte lugs, en de dropouts zijn van Campagnolo. Buizen zijn Reynolds 531. De onderdelen zijn een mix van Shimano Dura-Ace en Campagnolo Record. Mavic Velgen. Topmateriaal uit de jaren 70. En aan de slijtage te zien, heeft dit kereltje maar een paar honder kilometers gelopen. Grappig toch hoeveel mensen een fiets kopen om er vervolgens gewoon niet mee te rijden...


De fiets moet in de buurt van een friteuse gestaan hebben, want hij was egaal bedekt met een laagje vet. Dat is natuurlijk niet slecht voor de bewaring, want er is geen spatje roest te bekennen. Alle lagers zitten wel vast. En de vork die vast behoort te staan, zit los.


In elk geval, na een weekend opkuisen, demonteren, smeren en opnieuw monteren, mag het resultaat er wel zijn!


Na een proefritje kan ik voor mijzelf gerust besluiten: hij is te groot voor mij. Alé eerder: ik ben te klein voor de fiets... Veel plezier ermee Roald!