vrijdag 2 november 2012

Doet de concurrentie verbleken: Condor MO 93.

In de garage staan gemiddeld 13 fietsen. De meesten staan, letterlijk.

Nu ik al een aantal jaren met de hobby bezig ben, ondervind ik dat sommige fietsen dan wel mooi kunnen zijn, maar als je er niet mee rijdt, dan staan ze daar inderdaad maar. De chrome Raleigh was daar een goed voorbeeld van: schitterende fiets, maar ik kwam er liever niet mee op straat, omdat hij gewoon te opzichtig was. Als je met een fiets de aandacht van een fietsenkenner of -liefhebber kan trekken, dan is het goed. Maar als je iedereen het hoofd doet draaien, dan gaat het er voor mij over.
Ik vind een Porsche Panamera bijvoorbeeld een beestig knappe wagen, maar ik zie er mij zelf nooit mee rondrijden. Zelfs niet als ik er het geld voor zou hebben. Ieder heeft zo zijn ding. Te opzichtig is niet mijn ding.

Het belangrijkste criterium voor een fiets is dat hij goed moet rijden. Goed rijden betekent in mijn geval snel, sportief en vlot.
Een Raleigh Roadster voldoet daar helemaal niet aan: dat is een fiets voor stijfdeftige heren die geen druppel zweet willen laten tijdens hun trip naar de bakker. Ik wil op een fiets zwoegen, het zweet voelen parelen en lange afstanden kunnen rijden.
Ik lig graag voorover op een stuur dat maximaal even hoog als het zadel staat. Als het hoger staat, dan is het voor mij een opafiets.

Er moest dus wat gebeuren.

Op een week tijd heb ik de Raleigh-afdeling een zware slag toegebracht: de Raleigh All Chrome, de Raleigh Sports en de getunede Raleigh Twenty gingen naar een andere eigenaar. Met deze fietsen heb ik de afgelopen jaren samen misschien 10 keer gereden. En elke keer als ik ermee reed, vloekte ik over hoe deze fietsen niet vooruit leken te komen. Eens dat gevoel in de botten zat, was ik de volgende keer al minder geneigd om er opnieuw op te springen.
Een bijkomend voordeel van deze transacties is dat er ruimte vrij kwam in de garage. Ruimte op financieel, maar ook op ruimtelijk vlak. Met andere woorden: de garage leek leeg te staan.

Een kleine SWOT-analyse leerde mij dat er zich nu nieuwe mogelijkheden konden aanbieden. Een fiets waar ik altijd wel bewonderend naar opgekeken heb, maar waarvan ik nooit ernstig gedacht had dat ik hem ooit zou bezitten. De Condor MO 93 Militärvelo.

In elk geval vond ik deze fiets al jarenlang gewoon beestachtig mooi. Dit was de ultieme fiets par excellence. Maar... onbereikbaar. Je kan hem bijna uitsluitend in Zwitserland zelf vinden. En de prijs die je daar dan voor betaalt, doet je duizelen alsof je net van een Zwitserse berg gerold bent. Ik was met andere woorden 'geprikkeld'. En prikkels doen soms wat met een mens.

Tijdens mijn geregelde internet-rondgangen kwam ik er af en toe wel eens eentje tegen, vooral dan op Zwitserse zoekertjessites. Ik bekeek dan eerst de foto 's, daarna de prijs, en klikte de advertentie dan lachend weg. Als er dan al een betaalbaar exemplaar tussen zat, tja, dan staat die fiets daar in Zwitserland. En ik hier. Je gaat toch geen fiets van zowat 20 jaar oud kopen, in Zwitserland, zonder hem gezien te hebben?

Ik liet eens een foto van de Condor aan mijn vrouw zien. Je weet wel, een lijntje uitwerpen. En ze vond het wel een knappe fiets. Ondanks het feit dat hij volledig legergroen is, en het in feite een mountainbike in kwadraat is. Ondanks het feit dat mijn vrouw helemaal niet van militaria houdt, en ook niet van mountainbikes.

Wat later (maar niet zo heel veel. Mijn ongeduld hé) vond ik een interessant exemplaar op een Zwitserse zoekertjessite, en voor één keer was de prijs ook interessant. De aanbieder was een particulier. Dat maakt qua prijszetting wel een verschil; de professionele handelaars willen precies een volledig maandloon halen uit de verkoop van één fiets.

Ik stuurde eens een mail naar de verkoper, want dat kost nog geen geld. En de verkoper was een zeer vriendelijke man, die zelf met deze fiets in het fietsregiment gereden bleek te hebben.



Ik zag op de foto 's dat het voorwiel niet meer origineel was, en dat er een shimano naafdynamo werd gemonteerd. De originele naafdynamo, die met een  snaar werd aangedreven, was namelijk een zwak punt van de fiets. Hij was dan ook zoals verwacht defect, en de verkoper - laat mij hem voor het gemak Daniel noemen - had dan meteen het hele voorwiel vervangen. Jammer natuurlijk, want zo was de fiets niet meer origineel, en zou de waarde ervan ook meteen dalen.

Ik vroeg Daniel of hij toevallig het voorwiel nog in zijn bezit had, en raad eens? Hij had het nog, en het was dan ook nog in heel goede staat! Dat maakte de fiets natuurlijk super-interessant...

Ik wierp weer eens een lijntje in de richting van mijn vrouw:
"We zullen een uitstap naar Zwitserland moeten maken, want ik moet daar een Zwitserse legerfiets gaan afhalen...".
Tot mijn grote verbazing stemde ze meteen toe. Tja, zoiets moet je natuurlijk niet tegen mij zeggen hé...

Per mail maakte ik de verkoop met Daniel rond. Hij was ermee akkoord dat ik enkel het originele voorwiel zou nemen. Zonder dynamo weliswaar. En hij deed nog een beetje van de prijs af. Mooi zo!



Ik maakte een voorschot over via e-banking, maar dat verliep niet zonder slag of stoot. Ik gaf de betalingsopdracht in, maar daarna was er van de verrichting geen spoor meer terug te vinden. Toen ik dan maar opnieuw probeerde, verwittigde het pakket me gelukkig dat er al een identieke verrichting geregistreerd stond. Dan maar naar de bank bellen...
De telefonist (een vriendelijke, gelukkig) wist mij te vertellen dat de verrichting wel geregistreerd stond, maar dat hij eerst nog "gescreend" moest worden alvorens hij zou worden vrijgegeven. Blijkbaar is er toch iets met Zwitserland en banken?! Zou daar misschien soms geld naartoe gesluisd worden? In elk geval was het de dag erna in orde, en meldde Daniel na ontvangst dat hij de advertentie verwijderd had.
We spraken af dat ik de fiets zou komen ophalen in het Allerheiligenverlof.

Ik ging meteen zoeken achter een hotel. Alé, eigenlijk een paar hotels, want als je dan toch in Zwitserland bent, kan je er maar beter van genieten hé. Een betaalbaar hotel vinden is wel geen sinecure gebleken: ik vrees dat de Zwitsers dubbel zoveel verdienen dan ons Belgen, want het minste hotel kostte al meteen meer dan 200 euro per nacht. Uiteindelijk vond ik er eentje op nog geen 3 km van het huis van Daniel. Een meevaller.
Waar Daniel woonde, was het landschap niet echt inspirerend. Ik zocht nog een hotel voor een tweede overnachting, maar dan meer richting hooggebergte. Aan het Thuner meer vond ik nog een overnachtingsplaats. Vlakbij liggen een aantal pieken van rond de 4.000 meter.

Er mankeerden op het eerste zicht dus twee dingen aan de fiets: de naafdynamo en de spanriem die normaal gezien op de voordrager hangt. Een nieuwe internet-zoektocht bood zich aan...


Spanriem...


... en naafdynamo.

Per toeval (of weer niet?) kwam ik terecht op de site van een Nederlander die al een jaar of 10 in Zwitserland woont. Hij handelde in legerfietsen en bijhorende onderdelen. Hij antwoordde meteen op mijn vraag naar de naafdynamo en de spanriem. Maar het jammere was dat hij op het moment dat ik in Zwitserland zou zijn, in het buitenland was. Zo liep ik de gelegenheid mis om zijn ongetwijfeld fijne verzameling te kunnen zien. Ik sprak met hem af dat ik eerst de fiets zou gaan halen, en dan met hem contact zou opnemen voor de ontbrekende delen.

De naafdynamo kwam ik echter tegen op ebay. Zelfs een ongebruikt exemplaar met de kabel er nog bij. Ik deed een schappelijk bod, en kwam er nog als winnaar uit ook. So far so good. Met groeten uit Berlijn.

Nu de spanriem nog. Die zag ik ook ergens op een zoekertjessite, maar ik vond hem nogal duur, dus besloot ik nog even te wachten. En wachten wordt soms beloond, want een paar dagen voor we afreisden, stuurde Daniel nog een paar foto 's van de fiets door. En natuurlijk hing daar de spanriem gewoon op! Het originele wiel had hij al gemonteerd, en de fiets was vertrekkensklaar.

Voila, nu was het gewoon afwachten...

En ineens zaten we in de auto richting Biel! Een kleine 700 km. We hadden rond 17u bij Daniel afgesproken, maar rond half vier waren we al terplaatse. Dus checkten we eerst in in het hotel, dat er proper en goed uitzag.
Om iets na vijven stonden we bij Daniel. Dat was bij nader inzien een fitte veertiger, en afgaande op de smaak van mijn vrouw nog een goed uitziende veertiger ook nog. Hij was eigenlijk even nerveus als ik, en babbelde de ongemakkelijke stiltes vlot dicht. Hij had dus inderdaad nog zijn legerdienst gedaan met de fiets, die bij benadering toch maar een goeie 2.500 km gereden had. De Condor zag er inderdaad bijna fonkelnieuw uit. Enkel een paar schrammen. Als dat niet zou zijn, dan zou ik al bijna denken dat de fiets was overgespoten.
Daniel liet mij alle vakjes en prulletjes zien, terwijl ik natuurlijk stond te trappelen om een proefrit te maken. Ik hield mij in. Daniel vertelde nog dat er veel geïnteresseerden op de advertentie waren afgekomen, maar dat hij echt wou dat de fiets bij een liefhebber terecht zou komen. En dat is het geval. Dat de fiets een marktprijs heeft die een pak hoger ligt, is voor mij natuurlijk een reden om hem te kopen, maar ik wil er natuurlijk vooral mee rijden. En als hij ooit zou moeten vertrekken, dan weet ik tenminste dat ik er mijn broek niet aan scheur... Tenzij aan het lederen zadel...

De proefrit bevestigde alleen maar mijn vermoedens: dit was een stukje vakmanschap! De fiets gaf geen krimp bij al mijn handelingen. De Magura-remmen waren nog krachtiger dan die op mijn Cannondale, en de versnellingen schakelden zoals het hoort. De binnenkanten van mijn dijen raakten de frametas, maar niet zodanig dat het irriteert. Ik voelde het gewicht van de fiets natuurlijk, maar door de sportieve houding kreeg ik niet het gevoel dat ik geen snelheid kon halen.

Daniel schoof mij een piekfijn opgestelde overeenkomst onder de neus. Zal ook wel een Zwitserse gewoonte zijn, vermoed ik. Maar ik tekende ze met veel plezier.

Hier met bepakking.

En hier zonder. Maar nog steeds pakkend!

Ik zwierde de fiets in de auto, en kort daarop reed er een contente Belg over de Zwitserse wegen.

Wat we de tweede vakantiedag uitvoerden, is none of your bussines, maar de derde en laatste dag bezochten we nog de Army Liq Shop in Thun. Er zijn er sinds 2011 maar 3 meer over in Zwitserland, vanwege de verminderde aanvoer vanuit het leger. Aan de winkel te zien zal het binnenkort helemaal gedaan zijn met stockverkoop.
Niettemin kocht ik een paar tassen, een waterdichte zak voor een slaapzak, een aktetas, twee drinkbussen, een fietsketting en nog wat kleine prullen voor het luttele bedrag van 30 euro.

Nu ik de fiets thuis eens goed bekeken heb, kan ik niet anders dan besluiten dat ik een goede koop gedaan heb: zo goed als nieuw. De paar mensen die hem al gezien hebben, menen allemaal dat het een nieuwe fiets is. Zoveel beter hé...

Het enige kleine mankementje dat eraan scheelt, is dat het afdekkapje van de versnellingshendel afgebroken is. Dat doet niks af aan de werking van de versnellingen, maar de purist in mij vindt toch dat dat moet worden hersteld. Ik ben al op zoek...