zondag 15 juli 2012

Een vettige ontmaagding.

Met een randonneur die klaar is, moet natuurlijk gereden worden. En randonneurs rijden bij voorkeur lange afstanden. En lange afstanden rijden gaat het makkelijkst en aangenaamst via het knooppuntennetwerk. Je kan ook langs de grotere (gewest)wegen rijden, waar tegenwoordig redelijk goede fietspaden liggen. Maar dan zie je niets behalve wat er in de grote winkelketens te kopen valt. En moet je ook ogen op de rug hebben voor die allesverterende concurrent op de weg: den Otto. Eigenlijk is hij zelfs geen concurrent, want dan ga je nog van een bepaalde gelijkheid uit. In dit geval wint toch altijd de auto, dus kan je maar beter niet wedijveren...

Dus een mooi tochtje van ongeveer 90 km uitgestippeld, maar eerst nog een dag gewacht, want de Belgische zomer blonk de zaterdag al uit in afwezigheid. Zondag gaven de voorspellingen iets minder kans op douche. Vertrekpunt in Zemst, en zo oostelijk langs de rand van Brussel, onder Leuven door, en dan terug via Herent.



Rechts langs Brussel ligt Zaventem.





Op één serieuze plensbui na regende het niet, maar door het natte weer de laatste weken waren alle onverharde paden smeuiig en bezaaid met plassen. Daardoor werd het een wel erg vuile 'maiden trip' voor mijn laatste aanwinst. Maar als hij dit zou overleven, dan is hij wel meteen goedgekeurd.

De ketting knarste na een tijdje, omdat ik een goedkoop smeermiddel (van den Aldi!) gebruikt had. Nog iets later begon ook enig gepiep...

De tocht voerde mij onder andere langs Tervuren, waar het Afrika-museum ligt.




Het bos dat ik moest doorkruisen, hadden ze voor de gelegenheid omgetoverd tot een MTB-parkoer. Joepie...



Hoogtes en laagtes wisselden elkaar af. Dit pad zou beter Hellegat geheten hebben:


Constructiefout in gebouw gevonden langs de ring van Leuven: nooduitgang zonder bijhorende trap!


In elk geval gaf mijn nieuwe randonneur gedurende de hele rit geen kramp, zelfs niet op kasseistroken waar Parijs-Roubaix een biljartlaken tegen lijkt. Alleen een krassende en tsjilpende ketting, maar we weten al waaraan dat ligt..

Thuis zal er gekuist moeten worden! Maar laten we dat als mooie afsluiter beschouwen...

zaterdag 7 juli 2012

En we zijn weer vertrokken! Het verhaal van de Ruige Randonneur.

In oktober 2011 was mijn koppeke zo dol gedraaid, dat ik eens Parijs op en af ben gereden om een stel fietsen te gaan halen...

Niet zomaar gewone fietsen, maar originele Franse randonneurs. Die hebben onder andere de bijzonderheid dat de wielen geen 28 inch zijn, maar wel 650B. Dat is een maat die tussen die van een MTB en een standaard fiets in ligt. MTB is ERTRO 559, 650B is 584, en 28 inch is 622. Zo, nu weet je dat ook.

Mijn bedoeling was oorspronkelijk om de fietsen daar aan een goede prijs te kopen, en ze hier met een bescheiden winst verder aan de man brengen. Als dat zou lukken, dan kan ik mij wel een slechtere hobby voorstellen, dan om de zoveel tijd naar Frankrijk te gaan om in te kopen, en hier mijn goederen te verpatsen. Maar algauw had ik door dat ik vooral keek met mijn eigen voorkeuren in de ogen, en niet veel oog had voor de echte koopjes. En ik zou er waarschijnlijk ook niet makkelijk afstand van kunnen doen...

Ondertussen zijn we al een dik half jaar verder, en ben ik toch overgegaan tot de gedeeltelijke liquidatie van mijn fietsenverzameling. Ook de Fiat 500 heeft plaats moeten maken in de garage! Daardoor kwam er natuurlijk veel plaats vrij...

In elk geval is één van de twee randonneurs overgegaan naar een werknemer van fietshandel De Fietsenfikser. Het beste bewijs dat het toch speciale fietsen zijn, want Jan modaal keek er eigenlijk niet naar om.

Motoconfort, ondertussen ook alweer verdwenen.


De tweede randonneur had ik al een beetje gesloopt voor onderdelen voor de Beans bike. Daarna dacht ik dat ik hem best terug zou monteren om te verkopen, maar ook dat project bleef weer liggen.

Ik had dan wel de Beans bike gebouwd, maar die had gewone 622 wielen. En ik had nog altijd geen 650B...

Opeens zag ik hem voor mij: "mijn" versie van een Franse randonneur!! Niet te veel bling bling, niet perfect gerestaureerd, de banden die ik er altijd op wilde... en we zijn weer vertrokken voor een paar weken/maanden!

Hiermee ben ik vertrokken: een Manufacture Nord et Loire, gemaakt in St.-Etienne. Dit is/was een bedrijf dat ook wapens produceerde. Op het frame staat "61" ingeslagen. Heel waarschijnlijk het productiejaar. Het beestje is dus al 51 jaar oud.



Bij het demonteren bleek dat de trapas Franse draad (natuurlijk!) heeft. Dat is bij de gewone fietshandel een probleem in die zin dat ze zulke trapassen niet meer verkopen. Gelukkig heb ik mijn "connecties", en dus haalde ik bij Paul een NIB (new in box) Campagnolo trapas met Franse draad, en voorlopig een Shimano 105 crankstel, een 40-52. Vermits de wielen iets kleiner zullen zijn, kan dat wel meevallen. En als het niet goed is, dan komt er wel wat anders op.






Via het internet vond ik een adres van een hobbyist in Mortsel, vlakbij dus, die een zandstraalinstallatie heeft. Het is mijn bedoeling om een redelijk ruig ogende randonneur te maken. Het frame zal dus worden gezandstraald en daarna meteen gevernist. Zo gezegd zo gedaan. De zandstraler - laat mij hem voor het gemak Robin noemen - is een jongen die zich vooral in het auto-tuning milieu bezig houdt, en daarvoor regelmatig autovelgen zandstraalt. Dan zal een fietsframe wel een makkie zijn, denk je dan...
Toch liep zijn installatie net op mijn frame vast! Verstopte leidingen of iets dergelijks. En dus moest ik nog een dag langer wachten. Uiteindelijk kreeg hij zijn spel toch in orde, en moest ik mij thuis haasten om er snel de vernis op te zetten. Ah ja, we moeten de roestduivel voor zijn hé...




3 dikke lagen vernis later zag het frame er zo uit.



Spuitgast.





Ondertussen heb ik internetsgewijze niet stilgezeten: ik bestelde de Velo Orange Diagonale 650B velgen bij M-gineering in Nederland, en na veel omzwervingen en teleurstellingen een natte droom van een fietsband: de Grand Bois Hêtre 42-584 in het rood. Hiervoor moest ik wel tot in Parijs zoeken, maar uiteindelijk had En Selle Marcel nog net één setje liggen. Hierheen met die handel dus. Nu is het wel opnieuw wachten tot die bestellingen binnenlopen.

Ik kan al beginnen met trapas en vork opnieuw te monteren. De spatborden laat ik in hun gebruikte maar goede staat. De fiets mag dit keer niet te nieuw lijken. Mechanisch moet hij natuurlijk wel tiptop zijn!




Bij deze eerste trapas ging het al fout: de afstand tussen de twee lagerschalen was niet groot genoeg. Dan maar terug naar Paul! Maar nu kwam ik thuis met een as die al deftig ingesleten was... Slecht gekeken toen ik in zijn kelder stond. De derde as was wel de goede. Alleen is die zowat 130 mm lang, dus bedoeld om een triple crankstel op te monteren. Nu, dat is ook wat ik nu van plan ben. Deze fiets zou toch ook een goede range aan versnellingen moeten krijgen, alhoewel hij vanachter maar 5 kransjes heeft. Als het wat zou meevallen, dan zou ik hem willen meenemen naar Frankrijk, om daar wat bergen mee te pikken. En daarvoor moet je klein kunnen ronddraaien hé.

De montage van de bestaande vork met het bestaande balhoofd verloopt vlot. Het stuur komt van mijn oude racefiets, waarop nu een recht stuur staat. De stuurpen is ook een aankoop van bij Paul, want de originele vond ik wat kort.




Een nieuwe trapas monteren is een fluitje van een cent. Gewoon overvloedig veel vet gebruiken, en net spelingvrij afstellen. De oude spatborden een beetje opgekuist, en terug monteren. De bagagerekjes zijn wel wat roestig, en het doet pijn om een redelijk "vuil" onderdeel opnieuw te monteren, maar dat was nu net de bedoeling, niet om weer een fonkelnieuwe fiets te bouwen. Dat heb ik verleden jaar al gedaan. Het is een neiging waartegen ik al mijn hele restauratieleven moet vechten: ik probeer altijd van iets ouds iets helemaal nieuw en perfect te maken, maar telkens moet ik daar gefrustreerd van terugkomen, omdat dat gewoon niet lukt.




In elk geval: even doorbijten, en hopen dat ik tevreden ben van het resultaat.

Vandaag zijn de velgen al binnengelopen, amper twee dagen na verzending. Mooi, glanzend alu!! Natuurlijk veel te glanzend voor deze fiets, maar de glans zal er na een tijdje wel wat af gaan... Nu komt de zoektocht naar spaken met de juiste lengte. Ik heb ze al gezien in een webshop in Nederland, maar ik zou graag de wielen gewoon binnensteken bij Achielle de fietsenmaker, en ze mooi gespaakt terug uithalen. Hopelijk heeft hij de juiste lengtes...

Natuurlijk heeft Achielle geschikte spaken liggen, en na het weekend mag ik de wielen gaan afhalen. Mooi werk: strak gerichte wielen. Toch een klus waar je zonder goed materiaal best niet aan kan beginnen. Vlug de Grand Bois banden erop leggen! Man dit is mooi. Al zovele malen op foto 's uit een ver buitenland gezien, en nu echt op mijn eigen fiets. Ik ben blij...

De 5-speed casssette maakt uiteindelijk plaats voor een 6-speed van Shimano, maar oude stock. De grootste ring vanachter is een 28, en met de 28 tanden vooraan geeft dat een verhouding die elke berg moet aankunnen.


  
Al eens kijken hoe het oogt met de oude stalen wielen!





Hier bereikt meneer al een beetje zijn eindpunt. Alhoewel, ik blijf er meestal maandenlang kleinigheden aan veranderen. Dat maakt het net zo plezant: het streven naar perfectie/zo goed mogelijk.

Ondertussen is het zadel (een Idéale 46, dat hoort zo op een franse randonneur. Al neigt mijn gevoel toch weer naar een Brooks...) al waterpas gezet. Ook de remgrepen heb ik een beetje naar beneden geplaatst. Daarvoor moest het voorlopig goedkope stuurlint even los. Het dubbele crankstel zal ik vervangen door de triple van Solida die ik ondertussen via Ebay voor een mooi prijsje op de kop heb kunnen tikken uit de Pyreneeën.

Ook heb ik via M-gineering in Nederland een setje Guidonnet-remgrepen besteld, want in de grote en drukke stad rijden met race-remgrepen valt niet mee. Dat is een constant gejongleer van boven naar beneden op het stuur. En soms is het echt nodig dat ik snel stil sta. Anders lig ik misschien heeeel stil... Ik vind het persoonlijk ook mooier als de remkabels niet zo de lucht in steken, maar discreet langs het stuur naar beneden draaien.



De Brooks zadeltas komt van een Raleigh Sports die toch maar hangt te hangen. Ik vind dat ze hier wel mooi op haar plaats hangt. Wie weet wordt ze binnenkort wel vervangen door een echte Gilles Berthoud... Als de prijs een beetje normaal is!

De ijzeren rivetten van het Idéale zadel houden het lederen dekje niet meer zo goed vast. De vriendelijke collega had er al twee popnagels in genepen, maar mooi kunnen we dat niet noemen. Daarom best de hele handel vervangen door koper.


Ik heb al drie lagen zadelvet onder het zadeldek gesmeerd, om 50 jaar gebrek aan onderhoud te compenseren. Het vet trekt enorm goed in als je het zadel op hoge temperatuur bewaart. Wanneer het broodje van de dag gebakken was, ging het zadel dus in de oven terwijl deze afkoelde. En het moet gezegd: het zadel drijft nu van het vet!



Om de koperen rivetten in de hameren heb je speciaal materiaal nodig, maar de hulp van de zoon doet bijna hetzelfde. Twee handen zijn gewoon te weinig om een hamer, een zadel en een schroevedraaier vast te houden, en dan ook nog eens druk uit te oefenen. Ik vind dat het resultaat er mag zijn. Het dek is nu bijna zwart, maar met het gebruik zal het opnieuw wat lichter worden, als het zadelvet in mijn bilvet binnendringt...



Vanmorgen (een zaterdag) extra vroeg opgestaan om het dubbele crankstel te vervangen door een triple. Ik bespaar u het geleuter over JIS en ISO maten, maar het komt erop neer dat de pedaalarmen niet ver genoeg over de as raken. De vierkante gaten moeten dus een beetje uitgevijld worden. Na deze behandeling passen ze perfect. Er zit wel een redelijk brede as gemonteerd, maar dat zal wel geen problemen opleveren.

De attente lezer zal ondertussen al opgemerkt hebben dat er moderne SPD-pedalen gemonteerd zijn in plaats van pedalen met haken en riemen. Die lezer moet weten dat ik graag met MTB-schoenen rijd, en dat ik niet zozeer een purist ben, maar eerder een praktist. Of zoiets.



Paul heeft mij ook een Sachs Huret derailleur gegeven die een triple crankstel aankan. Ook die past perfect, en schakelt moeiteloos.




Zo, nu moeten alleen nog de remgrepen aangepast worden, maar de levering uit Nederland is nog niet binnengelopen.



Mijn eerste echt Franse randonneur is nu wel bijna afgewerkt. Ik ben content dat hij mee op vakantie naar Frankrijk kan. Wie weet sleur ik hem wel mee de Mont Ventoux op, tussen al die Weight Weenies met hun carbon racefietsen. Ze zullen rare ogen trekken. Vooral als zou blijken dat ik de top haal....






Ondertussen zijn ook de guidonnet remgrepen binnengelopen vanuit Nederland. Ze vervangen de Mafacs. In een stad als Antwerpen is het toch belangrijk dat je snel bij de remmen raakt. En het is ook strakker zo, zonder de 'antennes' van remkabels...


Zo is ie klaar. Tot de volgende wijziging natuurlijk...