zaterdag 10 december 2011

't Zijn de kleine dingen die het doen.

Vandaag ben ik samen met collega Philippe, ook een fietsfanaat, naar de onderdelenbeurs van MC De Vetfrakken in Ranst geweest.

Minstens de helft van de beurs was niet voor onze ogen en oren, want gewijd aan de met motor aangedreven tweewieler. Maar er was toch meer dan voldoende om in rond te snuffelen.

Wat is er aan mijn handen blijven plakken??


Een koplamp, merk Cibie, met gele lampglaasje. Typisch voor de franse randonneur. Nu weet ik nog niet of ik wel verlichting zou monteren op mijn nieuwe aanwinst, maar dat is bijzaak.

De reflector voor achteraan ga ik wel monteren, al is het maar om niet ongezien in het gat te worden gereden.


Voor de opkuis...

... en erna!

dinsdag 15 november 2011

Spijt komt altijd te laat...

Vanmorgen geleverd: twee remhoeven van Weinmann. Gekocht via Ebay, ergens in het verre zuiden van Frankrijk. Ik had een bod gedaan toen ik nog zoekende was achter de perfecte rem voor de beans bike, maar ik vond ondertussen een Mafac-setje.


Beide Made in Switserland. Kan dus niet slecht zijn.

Nu heb ik een probleem: deze Weinmanns zijn zo mooi, dat ik geneigd ben om de Mafacs er toch af te nemen, en ze door deze te vervangen....
Ik wacht nog even. Er moeten toch nog een paar kleine dingen veranderd worden, en misschien doe ik dan meteen alles tegelijk. Afgesproken??


maandag 14 november 2011

Kerstmis is besteld!

Mijn plekje onder de boom is alvast gereserveerd! Het is niet erg dat ik daar zelf voor moest zorgen; dit boek is het nec plus ultra voor de liefhebber van mooie handgemaakte fietsen. Je zal wel zeggen: "Alle fietsen zijn toch met de hand gemaakt?"... Ja, maar niet met zo 'n oog voor detail. En zeker niet op maat van de bezitter.

Natuurlijk, het is voor een deel snobisme. Een goede fabrieksfiets zal ook doen wat van hem verwacht wordt: rijden. Maar op een dergelijk juweel rijden geeft toch wel iets extra. Een vrouw blijft ook niet tevreden met een handtas uit de C&A; vroeg of laat moet daar toch een echte krokodil of slang voor sneuvelen...

Bikeporn noemen ze dit!

Het wordt dus een lange aanloop naar kerstmis, want ik heb beloofd om het plastiek er nog rond te laten, maar er is zeker al één hoogtepunt...

dinsdag 1 november 2011

Geen René Herse, geen Alex Singer, maar het komt toch in de buurt.


Oude handgebouwde fietsen... die kosten een hoop geld. Die vind je slechts heel zelden. En als je ze al vindt, dan zijn ze in een wip verkocht. Pas nog meegemaakt toen ik in Frankrijk (van achter mijn pc, niet in het echt!) een Alex Singer te koop zag staan. Vooraleer ik in mijn beste frans meer inlichtingen had gevraagd, was hij al naar een andere liefhebber vertrokken. Een oude René Herse: al helemaal niet te vinden! En moest je er al één zien, dan kan je je portefeuille maar best volledig omkeren. En dan is het nog af te wachten wat je echt in handen krijgt.
Ze zijn bloedmooi: kunstig gevormde framelugs, veel alu onderdelen, terwijl in die tijd staal nog je van het was. Ze ademen het avontuur van een lange heroïsche toertocht over de Franse heuvels, een canvas stuurtas onderaan het blikveld, handen bovenop het stuur, en peddelen richting horizon. Maar ze nooit bereiken...


Gebeten door het virus van de oude Franse randonneur, heb ik besloten om mijn eigen randonneur te bouwen. Niet het frame. Daarvoor heb ik niet de know-how, het materiaal of het geduld. Maar alles daaromheen wel. Dat kan ik. With a little help from my friends-bicycle-fanatics.
Hoe begin je daaraan?? Schuim je de hele wereld af om de juiste kwaliteitsonderdelen te spotten? Draai je ebay binnenstebuiten en betaal je vervolgens een fortuin voor een onderdeel dat van de andere kant van de wereld moet komen? DHL zou blij zijn... Of... loop je ten einde raad een fietshandel binnen, in de ijdele hoop om daar nog authentieke onderdelen op de kop te tikken?
Neen, niets van dat alles. Ik heb geluk. Geluk dat ik iemand ken die al mijn omzwervingen onnodig maakt. Die eenvoudigweg zegt: "Kom maar langs, ik heb dat liggen". Die iemand is een man (dat is evident: welke vrouw zou zich bezighouden met obsessief gedrag zoals fietsonderdelen verzamelen?), en fantastisch is het feit dat hij op slechts 17km van mijn deur woont.
Wat doe je dan? Simpel: je gaat op zoek naar de ultieme randonneur, je stelt een onderdelenlijst samen, je rijdt naar die fantastische man, en je stelt gewoon je fiets zelf samen. Zo gezegd zo gedaan!

De man - laat mij hem voor het gemak Paul noemen - laat mij verscheidene kaders zien. Allemaal NOS (voor de leek: Nieuwe Oude Stock). Eentje springt er bovenuit: een parelmoer wit frame, met Zeus lugs. Merk: onbekend. Zit nog in het plastiek.



Dat wordt 'm! Ik neem nog een occasie crankstel van Stronglight mee, dat ik meteen begin op te kuisen. Een tandwiel heeft veel hoeken en kantjes, zodat mijn vingers na een uur gevoelloos zijn van het boenen. Maar het resultaat mag er zijn.




Deze velgen kan ik recupereren van een Raleigh toeristenfiets.

Een week later heb ik mijn boodschappenlijstje opgemaakt, en sta ik terug voor de deur van Paul, die zowat anderhalf uur moet uittrekken om mijn wensen bijeen te zoeken. Een bloemlezing:
 



Een origineel randonneurstuur, nooit gemonteerd. Lekker zachte handvaten.

Een chrome balhoofd, nieuw in de doos. Losse kogeltjes, ah ja!
Hoge flens naven van Normandy. Misschien ooit wel eens gemonteerd geweest, maar dat is  er niet aan te zien.

Een volledige derailleurgroep van Huret, zoals ze op de Franse randonneurs stonden.
Nieuw in de originele papieren zak!!

Remgrepen van Weinmann, met extra hendel aan de bovenkant van het stuur.

Let the spoking begin!

En .... klaar!

Er moet nog een trapas in het frame gemonteerd, maar dat moet een iets langere as zijn, omdat de voorste tandwielen nogal groot zijn. En we willen niet dat de tanden tegen het frame gaan knarsen hé. Dat laat ik over aan de fietsenmaker. Het jammere is dat ik dat net de dag vóór Allerheiligen laat doen, zodat ik 6 dagen moet wachten vooraleer ik het frame terugkrijg. Maar goed, ondertussen kan ik de wielen al spaken. En geduld jongen…

Hier nog wat recuperatiemateriaal: remmen van Weinmann, redelijk dure uitvoering. Komen van een oude Gazelle, maar dat zie je niet hé. Ik zal deze monteren, tenzij ik ondertussen een setje Mafacs op de kop kan tikken. Ik speur tevergeefs de zoekertjessites af naar een betaalbaar koppel...


Ik ging één dag te vroeg naar de fietshandel om mijn met trapas uitgeruste frame terug te halen. De arme man keek verbaasd: was dat voor vandaag afgesproken? Ik knikte vol overtuiging van wel.
De trapas was nog niet gemonteerd, maar dat zou op een kwartiertje wel gepiept zijn. Ik raadde hem nog aan om meteen een bredere as te gebruiken voor de grote tandwielen, maar hij moest en zou het toch zelf proberen met een 103mm. Te kort natuurlijk! Dan maar een 107mm. Ook te kort... Dus een 110.5mm. Die was OK. Had hij nu even geluisterd.... Ach, de man zal wel teveel trots gehad hebben om naar een amateur te luisteren...

Zo, de opbouw kan beginnen.



Mits enig schuur en vijlwerk raakt het balhoofd in het frame. Kogeltjes mooi in het vet gezet, de vork op de juiste lengte afgezaagd, en vork en frame zijn onafscheidelijk.

Het gepolijste crankstel van Stronglight... still running strong!




Fonkelnieuwe shifters van Huret.






Het resultaat na één dag prullen!
Wat ik al vreesde, werd bewaarheid: de remmen die hierboven staan, passen niet. De hoeven zijn te lang, en de vasthechtingsbouten te kort. Waardeloos voor deze fiets. Dan maar oude Weinmanns van een flandria-sportfiets geplukt. Die gaan maar net passen, omdat de hoef maar net kort genoeg is. Opnieuw polieren, want het aluminium is na zovele jaren helemaal dof geworden. Een uurtje later blinken ze zo goed als het eerste setje.

Weer een dagje later is het tijd om de resterende kleine stukken op te halen.
Maar eerst wordt er aan de deur gebeld: mijn spatborden, bel en achterrekje van Velo Orange!!! Ze zijn prachtig, en twee uren later hangen ze op hun plaats. Deze spatborden maken echt de hele fiets! Ik vrees dat ik altijd een beest van een fietsslot zal moeten meeslepen...

RVS, om nooit meer afscheid van te nemen...
VO... waarvoor staat dat?? Ik, en nu jij ook, weten beter!

Namiddag eerst langs de gewone fietsenmaker voor onder andere chrome gaines voor de kabels. Tja, het moet blinken hé. En ook remkabels zijn nodig.


Noem het pimpen, maar ik vind dat chromé gaines hier wel mogen. Zwart is te hard. Daarom zullen ook deze banden moeten wijken.

Daarna naar Paul, en dat was weeral een zeer vruchtbaar bezoek: naast de gewoonlijke prettige babbel vind ik zelfs weer meer dan ik eigenlijk zocht: cassette-freewheel voor achter, ketting van Wipperman, kabelgeleiders in chromé,... en toen ik vlug even rondkeek, zag ik..... een setje Mafac Racers op zijn werktafel liggen!!! Ongekuist, maar in goede staat. Tja, af en toe kreeg hij er zo binnen, meldde Paul... Voor een prikje kreeg deze blije jongen ze mee! Eindelijk de remmen die ik in gedachten had!! Fijn als je de perfectie ook eens kan bereiken...


Een droom van een koppel...


Na het avondeten vloog ik opnieuw in het gesleutel. "Meneer" is bijna af. Ik moet nog een naam verzinnen, want elke degelijke fiets heeft een naam.
Het gesleutel loopt eigenlijk zonder noemenswaardige problemen. Dat is deels zo omdat het allemaal degelijk nieuw materieel is, en dat monteert fijn.

De keuken als werkruimte. Fijn werken, met 4 cavia 's als toeschouwers. Alleen panikeren ze door het geluid van een leeglopende fietsband!

En nog wat kleine dingen veranderen: bredere, bruine banden, een Brooks zadel (natuurlijk), pedalen, remmen... en 'Meneer' is klaar!!
De eerste testrit valt geweldig mee. Alleen stond er speling op de voorste as. Zelfs over kasseien - die zijn er bij ons genoeg - geeft hij geen krimp. Er rammelt zelfs niets!
Dit is een blijver!!!


Zo, het resultaat van een sleutelvakantieweek!! Ik ben blij.


















Nu de laatste onderdelen zijn binnengelopen, kan het juweel afgewerkt worden: het voordragertje gemonteerd, de Weinmann-remmen eropgezet, Brooks-artikelen,... en hij is klaar!!
Nog een paar foto 's alvorens hij op de wereld wordt losgelaten.